Het is een memento mori, in de vorm van een verrassingshoes.
 

Hetzelfde pure plezier van het genieten van 17 tracks die sprankelen op de tong, blijven hangen of exploderen achter op het gehemelte.
 

het dak van je mond. Dezelfde kinderlijke vreugde van het vinden van allerlei ritmes en kleuren. Maar
 

Maar ook een melancholisch gevoel, terwijl je ze ontdekt en proeft, dat je het einde van het pakket nadert.
 

Einde van het pakket. En elke minuut muziek, hoezeer ze ons ook optilt, reikt ons de hand. Want
 

wat Philippe Katerine onderscheidt van zijn hond Zouzou (die haar naam aan het album geeft) is ongetwijfeld dat
 

is ongetwijfeld dit: het scherpe, grappige, diep muzikale bewustzijn van de artiest over het verstrijken van de tijd.
 

Van ons leven op geleende tijd.
 

Op het onweerstaanbare Joyeux anniversaire, een soulvol nummer aangedreven door een elektrische gitaar en
 

herinnert Katerine ons eraan dat we nog nooit zo dicht bij de dood zijn geweest,
 

and you're even closer now... Besides, he continues, with or without gluten, no one will make it out alive (Bonifacio).
 

(Bonifacio). Elders weer: niets is hetzelfde als vroeger, het verandert altijd, dat is wat zo beangstigend is.
 

Dat is wat eng is, dat is wat spannend is (Frérot). Een formidabel gevoel van vergankelijkheid, dat
 

geen reden is om depressief te worden, maar juist om te leven van humor en zoet water.
 

Zoals het oude gezegde luidt: als er geen oplossing is, is er ook geen probleem.
 

(Zoals mijn zusje altijd zei). En door dit nieuwe album heen vinden we de scherpe blik
 

en ontwapende ondeugendheid van Katerine - die ook acteur, cartoonist en beeldend kunstenaar is.
 

die sinds
 

zijn caleidoscopische carrière, altijd zijn eigen beperkingen heeft gebruikt als drijvende kracht, en zijn glimlach als brandstof.
 

Zijn glimlach als brandstof. En een voertuig voor vriendschap.
 

Voor het componeren en arrangeren van dit elfde album heeft Philippe Katerine zich omringd met de handlangers van zijn
 

tour: multi-instrumentalist Adrien Soleiman en Victor le Masne. Ze delen allemaal de liefde voor het combineren van machines en lichamen, synths en strijkers, effecten en naaktheid. Andere muzikanten
 

muzikanten die hier zijn uitgenodigd: Flavien Berger produceert de zachte Woolfiaanse titel Une chambre à moi, terwijl Philippe Katerine's
 

Philippe Katerine's eigen dochter, Edie Blanchard, zingt op het toepasselijk genaamde Chanson d'Edie - een slim
 

een knap staaltje imitatie dat alle featurings van het album in één track samenbalt,
 

Edie brengt de hele hedendaagse popscene samen in haar eigen stem en slaagt er, met een vleugje ondeugendheid, in om
 

Angèle, Clara Luciani en Zaho de Sagazan.
 

Ironie en tederheid, samen.
 

Philippe Katerine houdt van onwaarschijnlijke verbindingen tussen registers, talen en generaties.
 

en generaties. Hier combineert hij een hondenballade met French Touch (Zou-
 

zou), een prelude van Bach en een brief aan zijn penis (Que deviens-tu), of Zumba en zijn roots in de Vendée (Total à l'eau).
 

wortels (Total à l'Ouest). Een nieuwsgierigheid, een gevoel van wanorde, die niet verhindert dat de emotie
 

om door te schijnen. Want bij Philippe Katerine is overdaad nooit meer dan de beleefdheid van zijn bescheidenheid.
 

Zonder waarschuwing, tussen het geblaf van zijn hond en de stemmen van zijn kinderen, komt de herinnering aan een café - en aan een jeugd - terug.
 

De herinnering aan een verloren café - en aan een verloren jeugd - grijpt plotseling naar het hart. In Philou (el Café bar) heerste vriendschap...
 

en het is vervelend om dat in de onvoltooid verleden tijd te moeten vervoegen. Natuurlijk zal op een dag alles eindigen: het leven van een hond, ons leven als hond.
 

ons leven als hond. Maar dan hebben we nog steeds de verhalen, de muziek en de woorden die we
 

tegen elkaar. We zullen nog steeds de beelden hebben die we voor elkaar achterlaten, de platen en dan de bioscoop.
 

en Zouzou sluit af met een beklemmend nummer dat vriendelijke stemmen en herinneringen aan een filmopname oproept, terwijl strijkers en blazers
 

strijkers en andere blaasinstrumenten zorgen voor de rest.
 

Het leven gaat voorbij, de horizon opent zich - zouzou!