Johnny Jane's verhaal is er een van innerlijke beweging. De meeste van zijn liedjes komen voort uit lange, eenzame, doelloze wandelingen door de straten van Parijs, met een koptelefoon op zijn oren. “Ik moet ontdekken”.
 

Gedragen door deze woorden, tegen zichzelf gefluisterd in een interne dialoog, heeft deze 25-jarige componist, performer en multi-instrumentalist muzikale paden in omgekeerde richting bewandeld. Johnny Jane is begiftigd met een scherp gehoor en heeft systematisch gezocht naar het muzikale DNA van de muziekstijlen en artiesten die zijn aandacht hebben getrokken, om een stamboom op te bouwen die doorkruist wordt door overeenkomsten tussen muzikale tijdperken en voor de hand liggende oorzakelijke verbanden - zoals het verband tussen de Velvet Underground, de Strokes en hun erfgenamen.
 

Niets wordt aan het toeval overgelaten in zijn vrije teksten, of in zijn melodieën, harmonieën en arrangementen, die met precisie oscilleren, op het kruispunt van wegen. Verfijnde pop met Fender Rhodes orgels, Frans chanson getint met vocoder effecten, atmosferische French Touch electro en jaren 90 drums uit Angelsaksische rock en post-punk... De hele identiteit van zijn eerste album is gebaseerd op de reis en het pad van zijn vele invloeden. Te beginnen met haar artiestennaam, een knipoog naar de Ballade de Johnny Jane die Serge Gainsbourg componeerde voor de film Je t'aime moi non plus, als eerbetoon aan Jane Birkin.
 

Net als Gainsbourg zegt Johnny Jane dat hij “niet veel werkt”, waarmee hij de tien jaar dat hij piano, muziektheorie, percussie en gitaar studeerde aan het Conservatoire Supérieur de Musique in zijn geboortestad Orléans met een zelfvoldane glimlach van tafel veegt. Toch geeft Emile - zijn echte voornaam - toe “de hele tijd rondom” die cruciale details te observeren die vaak aan het oog ontsnappen. Deze buitensporig geritualiseerde tijd van contemplatie, waarin de tijd rekbaar wordt, is noodzakelijk voor zijn creatieve proces. Zijn liedjes ontstaan als lichtflitsen die geen rekening houden met de seconden, minuten en uren die door klokken worden ingeprent. Ze krijgen willekeurig vorm, met een plotselinge klik. Soms als hij over straat loopt, vaker als hij achter de piano zit, microfoon open.
 

Beelden, geluiden en emoties worden dan ingeprent in zijn muziek, als tastbare getuigen van de ogenschijnlijke zinloosheid van het bestaan, die wordt getransformeerd in de glorie van kleine dingen. Zoals het verdampte “blauw” van de lucht op Bye Bye en het onmiskenbare “rood” van Justine's shirt, twee van de sleuteltracks op Attitude(s). Johnny Jane is een zoeker van de ziel en zoekt in alles wat hij doet naar de kwetsbaarheid van het moment. Net zoals hij deed toen hij nog fotograaf was en dag en nacht rondzwierf met zijn Canon 50mm camera “om een reeks opnamen te maken van wonderlijke ongelukken en toevallige ontmoetingen met voorbijgangers”. Dat was tijdens zijn studie aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel, waar hij na een literair baccalaureaat aan begon. Vanaf zijn 16e had Johnny Jane begrepen dat hij een buitenstaander was, een vogelvrijverklaarde en ongetwijfeld een beetje verdwaald. Hij verdronk zichzelf het liefst in de tekst van En Attendant Godot - “Wat doen we nu? We wachten. Maar terwijl we wachten?” - dan in de koppige methodologie van het middelbaar onderwijs.
 

Nog steeds op het Conservatorium van Orléans besloot hij toneellessen te volgen en door het personage Vladimir in het stuk van Beckett te spelen, weerspiegelde hij de genadeloze luciditeit van zijn visie op de wereld: “van een dergelijke eenvoud, ironie en elegantie”, aldus Johnny Jane. Als tiener ontdekte hij ook de Illuminaties van Rimbaud, liep rond in een lange retro trenchcoat en schreef gedichten - “een reeks adolescente fantasieën en clichés”, herinnert hij zich. Maar ze brachten hem ertoe zijn pen te scherpen, zijn eerste liedjes te componeren en Carl en Renaud te ontmoeten, een tandem van producers - vandaag de dag nog steeds zijn beste vrienden - die hem hielpen bij het schrijven en produceren van een aantal van zijn liedjes.
 

Kleenex - alles rijmt op “Ex” - is een mix van oprechte emotie en verrukkelijke humor, en werd hem geopenbaard toen hij luisterde naar Françoise Hardy's gesyncopeerde, hyphenated vertolking van “Comment te dire Adieu” (geschreven door Serge Gainsbourg). Het album Attitude(s) is tegelijkertijd het verhaal van een prelude op en de rouw van een liefdesaffaire en beweegt zich voort met Johnny Jane's kenmerkende tempo, tussen diepte, dandyisme, humor en brutaliteit. Het gaat over een 'Master' wiens schip lijkt te zinken, maar dobbert op de golven. Les Lois de l'Univers lijkt gedicteerd door de dronken staat van een rave, met een melodielijn die doet denken aan “Que je t'aime” (van Johnny Hallyday) en een kerkorgel dat beweegt als een Toccata en Fuga van Bach. Ultra-pop, “Plus rien à perdre” volgt een up-tempo ritme, in contrapunt met een tekst die een portret schetst van een gedesillusioneerde generatie “die meer creëert uit het niets dan uit hoop”, legt Johnny Jane uit, “met een verlangen om los te laten,” vervolgt hij, “alsof het enige wat overblijft het plezier van het moment is”. De muzikale invloeden van bands die een idyllisch verleden oproepen en de dromerige kleuren van de Velvet Underground duiken weer op als een mogelijk toevluchtsoord.
 

Geprofileerd als vliegtuigvleugels maken Bye Bye and Justine een sterk statement in Johnny Jane's skyline, tussen synth-effecten en luchtige refreinen, cross-rijm en woordspelingen die poëzie en zachte ironie met elkaar verweven. Je krijgt de indruk dat Justine uit de tekst tevoorschijn komt, als het fascinerende personage in een Warholiaanse popzeefdruk die in haar dromen rondwaart.
 

De fascinerende clair-obscur belichting van Johnny Jane lijkt op de glinsterende koplampen van de auto's die de wegen verlichten aan het eind van de nacht, zoals te zien is in À l'Américaine: “Take the keys to the car, come on, let's get out of here / We're gonna love it American style, on Route 66”, zingt hij op een wazige melodie en een hart van stijgende synths. Het is een lied dat doet denken aan de duizenden kilometers die Johnny Jane onderweg heeft afgelegd in zijn azuurblauwe Citroën, soms alleen maar om in zijn eentje naar een zonsondergang te kijken aan de roze granietkust in het noorden van Bretagne.
 

Voor Johnny Jane is observeren een mentale houding, een manier van zijn, een manier van leven. Het is ook een spel, waardoor deze popkameleon vaak in de huid van verschillende personages is gekropen en verschillende verschijningen, kapsels en kledingstijlen heeft geleend - bohemian-chic, modern, vintage, dandy-trendy of hemelse zwerver... Het masker dat hij draagt op de cover van Attitude(s) staat symbool voor de complexiteit waaruit elk wezen bestaat, dat per definitie meervoudig is. Het is een speurtocht, een ironisch gebaar dat lijkt op Marcel Duchamp die een snor op de Mona Lisa zet, bedoeld om zich af te vragen waar de waarheid ligt en om zichzelf te beschermen tegen de ijzingwekkende ernst van de maatschappij.