Met de release van "Voyager" in 2017 - een vierde album dat danste onder discoballen, ons onderdompelde in een discoversie, synthetisch en onweerstaanbaar, kosmisch en boordevol vitaminen, maar geüpdatet naar de smaak van de hedendaagse dansvloeren - bevestigde Vitalic zijn positie als een van de meest emblematische figuren van de beroemde French Touch. Een producer die zichzelf constant uitdaagt en in staat is techno, rock, disco, pop en punk met evenveel energie te mixen, terwijl hij zijn stempel drukt op lichamen en geesten met hits als "La Rock 01", "My Friend Dario", "Fade Away", "Under Your Sun", "Poison Lips", "Second Lives" en nog veel meer. Vanaf het begin van zijn carrière heeft Vitalic zijn liefde voor live elektronische muziek laten zien, die hij heeft gevestigd (naast Etienne de Crécy, Daft Punk en Justice, bijvoorbeeld) met zijn opwindende, psychedelische concerten, allemaal digitale pyrotechniek en lasergevechten, waaruit het publiek uitgeput tevoorschijn komt, als na een uitzinnige achtervolging.

Hyper-prolificerend sinds de release van zijn album "Voyager" en de lange tour die daarmee gepaard ging, heeft Vitalic niet stilgezeten. Hij heeft zijn Dima alias waarmee hij voor het eerst naam maakte (en die al het DNA van de toekomstige Vitalic bevatte) nieuw leven ingeblazen, remixen gemaakt van alles van Etienne Daho pop tot de boze techno van Louisahhh, het duo Kompromat gevormd met Rebeka Warrior (ex Sexy Sushi), een subliem eerbetoon aan EBM (voor Electronic Body Music) gezongen in het Duits en aan de groep D. En dit alles terwijl hij zijn twintigjarige carrière viert met een vinyl boxset in beperkte oplage, met zijn kenmerkende tracks en beste remixen, die nu voor onfatsoenlijke prijzen is uitverkocht. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft Vitalic ook een uitzonderlijke jubileumshow aangekondigd in de Accor Arena (voorheen Bercy) op 12 maart 2022.

Vitalic maakte van deze beperking en verstoorde agenda gebruik om in zijn synthesizers en drummachines te duiken en kondigde een vijfde album aan, "DISSIDÆNCE", waarvan de titel al een heel programma is. Het album, dat hij beschrijft als een terugkeer naar de wortels van zijn sonische identiteit, in de vorm van een herziene knipoog naar de rock-energie van zijn vroege albums, zal worden uitgebracht in twee delen: "Het is vooral een kwestie van timing. Toen ik aan het componeren was, realiseerde ik me dat acht tracks te weinig leken voor een album en zestien te veel, dus besloot ik om alles in tweeën te knippen! Maar de belangrijkste reden was dat ik het gevoel had dat ik nog niet alles had gezegd op het eerste deel, als een gevoel van onafgemaakte zaken."

Als het eerste deel van "DISSIDÆNCE" opent met de track "Haute Definition" en zijn electro-mutante disco, die onbewust de link legt met de geluiden van "Voyager", begeeft de plaat zich al snel op harder, techno terrein, zoals Vitalic bevestigt: "Ik kwam terug op een compositie die rauwer was dan die van mijn laatste twee albums, op een geluid dat meer getekend is door de jaren 70, dus directer en minder glad. Ik wilde iets gewelddadigs maar toch heel sexy in de productie." Het bewijs is te vinden in de vorm van "Rave Against the System", de eerste single van het album, die de vijandelijkheden meteen aftrapt met zijn martiale beat, ontworpen voor raves, zijn verstrengelde acid loops en zijn boze, repetitieve zang - "Rave Against the System, we won't stop, we can't stop" - gezongen door een boze Kiddy Smile. Een boze, gewelddadige hit die met zijn punk-electro tonen de dominante toon zet voor dit nieuwe album. Met andere woorden, een duik in harde, compromisloze techno, ontketend en fysiek, boos en zweterig, ook te vinden in tracks als "Boomer OK", een humoristische reactie van de jaren veertig op de jaren twintig, met zijn infrabas en razende zang die de track transformeert in een mentale en fysieke molen, "Carbonized", met zijn gekke elektronische gimmicks, zijn teksten in de vorm van een afrekening, zijn gesynthetiseerde zang en zijn energie die ons met plezier terugbrengen naar het ongelooflijke "My Friend Dario" of het onvergetelijke "Cosmic Renegade", een onweerstaanbare dansmachine in de vorm van een duivelse trance anthem die doet denken aan Jam & Spoon hits en 90's Duitse techno.

Logischerwijs, en zoals op elk van zijn albums, speelt Vitalic ook met onze zenuwen en lichamen, door af te wisselen tussen pure, fysieke dancetracks die bestemd zijn voor enorme magazijnen en festivalpodia, en een hele verzameling rustgevende, romantische, bucolische ballads alsof ze weer naar beneden moeten komen. Of het nu "Lost Time" is, een quasi-ambient nummer met een afwezig ritme dat rechtstreeks uit de soundtrack van een denkbeeldige film lijkt te komen, het sublieme "Danse Avec Moi", een perfecte condensatie van bouncy Elli & Jacno-achtige electro, die al die liefdesverhalen samenvat die om 4 uur 's nachts in het midden van de dansvloer vastzitten. midden op de dansvloer, of "14 AM", dat begint als een eerbetoon aan Laurie Anderson's "O Superman" en dan afglijdt naar onstuimige, met EBM doordrenkte electro.

Met succes bejubeld door critici en publiek, met vlaggenschip tracks zoals de Eurodisco-gesmaakte "Haute Definition" en de percussieve "Rave Against the System", echte high-energy condensaties voor gigantische dansvloeren, is "DISSIDÆNCE" nu verrijkt, zoals beloofd, met een tweede episode in de vorm van zeven niet eerder uitgebrachte tracks, die zullen worden aangeboden als bonussen in een boxed set die de twee albums combineert. DISSIDÆNCE Episode 2" werd opgestart door Vitalic aan het einde van de compositie van het eerste deel. Toen ik klaar was met de eerste episode van "DISSIDÆNCE"," legt hij uit, "had ik een paar schetsen van tracks voor een ander album, maar toen ik ernaar luisterde, realiseerde ik me dat er iets ontbrak om het coherenter te maken, om de twee albums een geheel te laten vormen. De eerste is, om het simpel te zeggen, meer pop in zekere zin, terwijl de tweede meer industrieel is met een rave gevoel. Het is meer een verzameling tracks die ik functioneel zou noemen, tracks die je live of in een mix kunt spelen en die echt bedoeld zijn om op te dansen. Pas toen de twee afleveringen klaar waren, realiseerde ik me hoezeer al deze tracks frustratie uitdrukken, voortkomend uit wat we in die twee jaar hebben meegemaakt, van opsluitingen tot verboden om te feesten."

Inderdaad, "DISSIDÆNCE Episode 2" opent met "Sirens", met zijn gierende politiesirenes die wilde raves onderbreken, voordat het overgaat in een gevaarlijke, zweterige elektronische tornado, plaats maakt voor "The Void", een perfect concentraat van minimale hardcore gezongen met het onstuimige "I belong to the Void", en overgaat in een post-cold-wave eerbetoon aan Crash Course In Science (Vitalic's favoriete band) op "The Light Is A Train".

De twee afleveringen van "DISSIDÆNCE", die laveren tussen pop en hardcore, zweet en tederheid, melancholie en woede, zijn een soort condensatie van wat de producer, met een carrière van twintig jaar onder zijn riem, het beste weet te doen, van vuige tornado om je hoofd op de dansvloer af te schroeven tot liefdevolle, synthetische popsongs om in te vluchten. DISSIDÆNCE", een tweedelig opus dat uiteindelijk één geheel wordt, ademt sociale en politieke woede over de huidige pandemie tussen zijn boze beats en draaiende sequencers, en put uit Vitalic's voorliefde voor ontspoorde synths, zijn verleden, maar bovenal uit zijn gepassioneerde obsessie voor dansmuziek en de vitale behoefte om te dansen. "DISSIDÆNCE" kan dus beluisterd worden als zowel een lofzang op de viering als een reis terug naar een tijd die niet meer bestaat, maar die - en dit album is daar een verbluffend bewijs van - voorbestemd is om opnieuw te leven met al zijn kracht, BPM op hol en woede intact, omdat, meer dan ooit, "dansen = leven".