Als tiener stortte LE NOISEUR zich op de muziek zonder nooit terug te willen keren. Aanvankelijk was hij aangetrokken door rap en begon hij zijn teksten over reeds bestaande muziek te schrijven voordat het verlangen werd geboren om zijn eigen muziek te componeren. En beetje bij beetje, liet hij de woorden vallen voor noten. De tijd die hij nodig had om zijn wens om zanger te worden aan te nemen. De tijd, een paar jaar later, om zijn eerste echte lied te schrijven en te componeren. De tijd om, gesteund door het enthousiasme van zijn vrienden en familie, voort te gaan op deze weg die allesbehalve doodlopend is. Zo begint het verhaal van dit eerste album geboren uit een liefdesbreuk. En de woorden van de verschillende liedjes strelen ons des te meer omdat ze net uit klappen zijn geboren.

"Aan het begin van “Du bout des lèvres” staat het idee om een liefdesverhaal op een zo intiem mogelijke manier te vertellen. Zodat er geen grenzen bestaan tussen wie ik ben en deze plaat. En dat door er naar te luisteren, mensen in mijn intimiteit duiken.” Het schrijfproces, dat in 2009 was begonnen, had drie jaar in beslag genomen. En men luistert naar dit eerste album zoals men een eerste speelfilm zou ontdekken. De jongen is een filmfanaat en dat kun je horen. “Du bout des lèvres” opent en sluit met de aftiteling: Au début et A la fin. Aan het eind van de eerste betoverende noten van “Au début” is er zelfs een filmdialoog waarvan men zou kunnen denken dat hij speciaal voor de gelegenheid geschreven is. Een face-to-face tussen Stanislas Merhar en Lola Creton - waarin er sprake is van verlegenheid en verzet, de belangrijkste eigenschappen van respectievelijk man en vrouw - verbeeld door Valérie Mrejen in haar eerste film “En ville”. Ja, LE NOISEUR houdt van filmkunst. Maar verwacht niet dat hij vastgelijmd zit aan de kaskrakers. Hij houdt van die discrete goudklompjes die wij ontdekken alvorens ze met de mensen van wie wij houden te delen. Films die afkomstig zijn uit IJsland (“Noi Albinoi” van Dagur Kari), Noorwegen (“Reprise” en “Oslo 31 August” van Joachim Trier) of Zuid-Korea (“Tenants” van Kim Ki- Duk).

Films die één ding gemeen hebben: hun betoverende sfeer. Atmosfeer. Ja, zijn album heeft “une gueule d’atmosphère”. Je sluit je ogen en plots flitsen er een aantal shortfilms voor je ogen. Wanhopig, wreed, ontroerend, blij of geagiteerd: schud LE NOISEUR niet te veel door elkaar, hij zit namelijk vol tranen, woede en liefde tegelijkertijd. Maar open je oren en je hoort klanken van Biolay en Daniel Darc, melancholische noten in de stijl van Bach en Satie, tussen het Franse chanson, kristalheldere pop en zelfs... rap, op “Amours gothiques”, een track waarin hij zichzelf wat spreekruimte heeft gelaten om zich opnieuw te verbinden met zijn jeugdige passie. Met dit eerste album dwaalt LE NOISEUR rond op een kaart van tederheid die hij niet meer kan lezen. "Jij en ik, dat is voor het leven. Zelfs is het een hoop onzin," zegt hij in een flits van helderheid in “Du bout lèvres”.

Maar de realiteit haalt hem snel in. En op het zwarte scherm van zijn slapeloze nachten scrollen andere gedachten voorbij. De angst voor een slechte toekomst in “Si petite”: "Tes mots sont à bout de souffle. On doit être en fin de course." De spijt van een te snel einde van zijn liefdesverhaal in “Défile”: "De ta voix douce au bout du fil, De tes soupirs que reste-t-il?" of in “Sexual tourism”, kroniek van de vreugdevolle tijd waarin hun passie onzinkbaar leek: "Comme un goût de déjà vu, Paris ne nous ressemble plus". “Du bout des lèvres” is een ode aan de melancholie. Of het nu gekweld of teder is. Of het nu pijnlijke herinneringen of momenten van onveranderlijk geluk naar boven brengt. Deze melancholie beschrijft hij zelf als heerlijk, lichtgevend, amoureus, pijnlijk, duizelingwekkend, moedig, stil, duister en eeuwig. Een melancholie die ook het familieterrein gaat overzien in het diep ontroerende “La maison d'Etretat”, waar hij de herinnering oproept aan een grootmoeder die geleidelijk in haar eigen herinneringen is verdwaald. " Là où se trouble ton regard, Lorsque j’écris à ta mémoire, A ta mémoire qui ne reviendra plus, Nous sommes chez toi mais tu ne le sais plus". En dan, voordat hij het podium met elegantie verlaat, biedt LE NOISEUR ons “Loin de vous” aan. Dat is, in zijn ogen, het meest persoonlijke nummer op de plaat. Zonder bescheidenheid.

Hij zingt er dat hij weggegaan is "loin, loin de vous, vivre avec les chats ". Maar zijn melodieën en zijn teksten blijven om ons over hem te spreken. “Du Bout des lèvres” is een album waarvan je met tranen in de ogen en een verlegen glimlach zal genieten. En we kunnen ons gemakkelijk voorstellen dat Truffaut deze liedjes had gekozen om een nieuwe episode van Antoine Doinels avonturen en zijn liefdesaffaires te begeleiden. Want ja, liefdesverhalen die slecht aflopen leveren liedjes die goed doen. Zijn eerste album "Du Bout Des Lèvres" is nu beschikbaar!